ANTIFA - Cazadores d'skins

L'"Accion Antifacista" nació col nazismu. Una rempuesta defensiva a l'actitú violenta de los facistes. La esquierda alemana coordinabase pa facer frente al nazismu que toma les cais y con él creen el simbolu que tovía güei representa a los antifacistes: un círculu con dos banderes colloraes (agora con mil diseños estremaos) depués d'eso partíos d'izquierdes, la resistencia francesa, los partisanos italianos, los fugaos asturianos pueden considerase como herederos del antifacismu militante. Pero ¿que ye'l movimientu antifa modernu?¿Quienes son esos que cada fin de selmana cuten neonazis?¿los que boicoteen les sos manifestaciones y actos?

Esta ye la hestoria de los que son, probatiblemente, los primeros "Antifes" d'Euopa. 

Nos años 80 el Frente nacional medra nes urnes, los skinheads neonazis nes cais. La policía ayuda a los neonazis y los políticos oficiales, d'izquierdes y dereches, usenlos pa caltener el poder (mieu), pero ensín buscar la so eliminación.

Ente esta situación unos rapaces de los ghettos deciden pasar a l'acción. Nun ye suficiente con defendese d'ellos, hai que dir a por ellos y cuti-yos, cuti-yos fuerte hasta que desapaezan de les cais.

Esti nun ye un documental sobre skinheads, ye un documental sobre l'actitú. Ye un documental sobre los pequeños heroes que nun salen nos llibros.

http://www.youtube.com/watch?v=ikCtOEw0mOY

L'honor perdíu de Katharina Blum

Supongo que vos acordareis de la detención d'un asturianu acusáu de plantar él solu 30 bombes caseres en sedes de partíos, oficines del paru, etc...

Unos policíes recibieron una medaya, el delegáu de gobiernu salia enchipáu na prensa falando de victoria, la prensa sacaba semeyes del acusáu, espublizaben datos d'un casu que taba baxo secretu del sumariu, vinculabenlu coles bombes...¿Y que pasó? La más ridícula de les derrotes: L'audiencia nacional española declarabalu inocente y nin tan siquier lu xulgaba poles bombes que-y quería meter la policía con pruebes, que nin son pruebes nin son nada, como "el cuentaquilometros marcaba...".

Tantes medayes, tantos titulares, tantu trabayu ente la policía y la prensa pa nada. Eso si, ante la derrota !chitón! El delegaú callaú, los axentes coles medayes, y la prensa tragandose toles sos pallabres, pero ensin rectificar nin una.

Esta película, basada nuna novela qu'al empar ta basada en fechos reales, ye la escusa perfecha pa denunciar el papel de la prensa na sociedá actual.

Una sociedá que ye capaz de facer heroe a una periodista que-y diz a un presidente electu, polo tanto votáu pola mayoría non como ella, qu'ellos son la opinión pública, a lo que-y respondieron perfeutamente que lo que son ye dueños de la opinión publicada.

Una prensa que baxo'l paragües de la "llibertá d'espresión" aplauden qu'un xuez zarre periodicos nes sos investigaciones pa que los tribunales, 10 años depués, digan qu'esos zarros foron illegales y ensin base nenguna.

Unos diarios y televisiones que sacaron cientos de semeyes de mozos y moces vascos, acusaos de terrorismu, que quedaben a los tres díes llibres ensin cargos porque esta prensa nun ye más qu'un arma del estáu, como la policía o les lleis.

Periodismu ye espublizar aquello que daquién nun quier que se sepa, el restu ye propaganda. La so función ye asoleyar lo que ta ocultu, dar testimoniu y, poro, fadiar. Tien fontes, pero non amigos. Lo que los periodistes pueden exercer, y al traviés d'ellos la sociedá, ye'l simple derechu al espatuxo, lo más igualitariu y documentáu que se pueda. Criticar too y a toos. Char sal na ferida y quixarros nel zapatu. Ver y dicir el llau malu de cada cosa, que del llau bonu encárgase la oficina de prensa; de la neutralidá, los suizos; del xustu mediu, los filósofos, y de la xusticia, los xueces. Y si nun s'encarguen, ¿qué culpa tien el periodismu?

Horacio Verbitsky

Estáu de Sitiu

L'Estáu de Sitiu ye un estáu decretáu pol gobiernu qu'equival al estáu de guerra nel que s'anulen les garantíes constitucionales a los habitantes. El gobiernu d'un estáu camienta que la situación ye peligrosa y da al exercitu facultaes "especiales" pa poder finar cola situación: illegalización de movimientos políticos ( ehem), zarru de medios de comunicación ( ehm, ehem), detención de xente que participa nes fuelgues (ehem, ehem, ehem..) o la militarización de trabayadores pa obliga-yos a trabayar (hasta esti cumple Spain militarizando a los controladores aereos...)

¿Y qué pasa si sumamos a esti estáu les axencies secretes de los EEXX? Pos nada que nun sepamos güei: pucherazos ellectorales, guelpes d'estáu y dictadures militares, munches dictadures militares...

Basada en fechos reales narra'l secuestru de los Tupamaros que destapó la rellación de los EEXX con toes estes coses que pasarón, pasen y pasarán nel "patiu de xuegos" de los yankees.
Costa-Gavras, nun dexa "títere con cabeza"....

Moscú Contraataca

Naide dulda de la importancia de la entrada de los EEXX na segunda guerra mundial pa la victoria sobre'l nazismu, sobremanera porque abrieron el frente oeste a la llucha debilitando muncho al exercitu alemán, pero lo que munchos duldamos ye d'encumar a los "demócrates" como desencadenantes d'esa victoria (por casu el desembarcu de Normandía).

Como preba d'ello esti documental, ¡ganador d'un Oscar en 1942!, foi grabáu nel iviernu del 1941 (l'ocho d'avientu del 41 EEUU declaraba la guerra a Xapón y entraba na guerra) cuando la Xunta de Repúbliques Socialistes Sovietiques empezaba a obtener les primeres victories sobre'l nazismu. Asina que mientres Hitler arrasaba Europa EEUU miraba dende lloñe como si la cosa nun fuere con ellos.

El preciu pagáu polos comunistes foi bien alta: 26 millones de sovieticos y gran parte de los 15 millones de chinos frente a los 500.000 americanos, 450.000 de la Gran Bretaña o los 800.000 franceses. (L'holocaustu xudíu ta cifráu en 5 millones)

Tampoco ye d'estrañar si sólo dos años enantes, en febreru de 1939, Francia y Gran Bretaña reconocíen al gobiernu de Franco como lexítimu....

La batalla d'Arxel

En 1962 Arxelia (Arxel ye la ciudá que da nome a tol país, n'arabe'l nome de la ciudá y del país ye'l mesmu) independizabase de Francia, la fin a 130 años de colonialismu militar. El procesu de lliberación foi, como ye vezu, sangrín  p'amosar a la metropolis que los franceses nun teníen nengún derechu a mandar ellí.

Sólo 4 años depués el nuevu gobiernu arxelín encarga a Yacef Saadi (Djafar na película) que na so vida real foi un de los fundadores del FLN, buscar un direutor pa llevar al cine la so llucha. L'escoyíu ye Gillo Pontecorvo, director italianu, partisanu comunista y que, anque abandonó'l partíu comunista pola invasión d'Hungría, nunca abandonó'l marxismu.

La cruda realidá del colonialismu, qu'en parte sofrimos los asturianos (economía, militares, llingua...) ye tan patente nesta película que foi prohibida en Francia hasta 1971, nos EEXX o Gran Bretaña recortaron les tortures y nel estáu español tuvimos qu'esperar a la muerte de Franco pa poder vela.

Tovía güei ye perseguida y como preba d'ello esto ye lo que me diz Youtube cuando la xubí a la rede:

Tu vídeo se ha bloqueado en las siguientes ubicaciones:
Bélgica, Francia, Guadalupe, Guayana Francesa, Liechtenstein, Luxemburgo, Martinica, Mayotte, Mónaco, Nueva Caledonia, Polinesia Francesa, Reunión, San Pedro y Miquelón, Suiza, Territorios Australes Franceses, Wallis y Futuna

Paez que a los franceses tovía-yos esmolez que les sos colonies se-yos remonten...

http://www.youtube.com/watch?v=AkFrYMmSKFI

Z (La orxía del poder) de Costa-Gavras

El fascismu tien munches cares: Hitler llegó al poder tres unes ellecciones por culpa de la postura blanda de los socialdemócrates alemanes y pol so populismu basáu nel anticomunismu y antisindicalismu. Franco sicasí foi alzáu pola oligarquía española que tarrecía la revolución democrática que trayía'l nuevu gobiernu del Frente Popular. Pinochet, en Chile, foi puestu a deu polos EEXX que nun queríen otru gobiernu comunista nel so "patiu traseru" anque esti gobiernu de Salvador Allende fuera escoyíu coles sos propies normes "democrátiques"....

Costa-Gavras narra nesta película la so visión sobre un fechu real: L'asesinatu del parllamentariu griegu Grigoris Lambrakis a manos de fuerces parapoliciales en 1963, l'actuación de la policía y l'exercito na investigación y, sobretou, el so usu comenenciudu de la palabra democracia pa los sos intereses, democracia que dexa de ser imprescindible cuando ellos consideren oportunu.

Pero como vos dixi'l fascismu tien munches cares: "Nun somos nin d'esquierdes nin de dereches", "Hai que tar xuníos pa faer un país grande", "Tolos políticos son iguales" o "Hai que salvar la civilización occidental" nun son pa nada lemes inventaos por UPyD o Democracia Nacional sinón qu'estos partíos inspirense n'otres formes de fascismu pero que, como vereis na película, la resultancia, a la fin, ye la mesma.

Nietzsche, la Xenealoxía y la hestoria de Foucault

Les y los asturianos tamos mui avezaos a los discursos hexemonicos sobre la hestoria. Somos bombardeaos con coses como "Reconquista", "Pelayo, primer rei d'españa" y coses asina. Por ello, desenvolver un pensamientu criticu ye un gran preseu autodefensivu y base d'una ideoloxía revolucionaria.

Equí vos apurrimos Nietzsche, la Xenealoxía y la Hestoria onde Foucalt fai un analís de sobre los conceptos de la Hestoria y la Xenealoxía de Niezsche. Prestosu estudiu sobre la necesidá d'entender la hestoria lloñe d'estos grandes discursos pos siempre, tres la "verdá", ta la "necesidá de saber".